Al heel lang heb ik een fascinatie voor de bijzondere schoonheid van verval en de wisselwerking tussen leven en dood.
The Flora Project.
Ik heb een zekere angst voor verval, en voor de dood, maar heb er tegelijkertijd een grote nieuwsgierigheid naar. Die duistere schoonheid van verval en dood wilde ik onderzoeken door het fotograferen van bloemen in een verregaande staat van verwelking. Er ontslaat een mysterieuze, vervreemdende schoonheid bij het verwelken van bloemen; onvoorspelbare vormen, fragiliteit, gestaag toenemende onvolmaaktheid.
Ik zocht een fotografische techniek die dat idee versterkt.
Mijn onderzoek bracht me bij de Wet Plate Collodion techniek, de Natte Plaat, een fotografisch procedé uit 1850 waarbij met een grootformaat camera een enkele, unieke opname gemaakt wordt. Het procedé is wat ruw en eenvoudig en brengt met zich mee dat er nooit volledige controle is op het resultaat, het geeft vlekken, krassen en andere beschadigingen. Imperfecties die je accepteert als onderdeel van het beeld. Diezelfde acceptatie speelt een rol bij de vervreemdende schoonheid van de bloemen, de niet te regisseren vorm, de onvolmaaktheid in hun verwelking, veroudering en verval. De bloemen worden extreem close-up gefotografeerd en keren zich daardoor haast binnenstebuiten, met een zekere zinnelijkheid, zelfs ondanks de verwelking.
Acceptatie van vorm en toeval spelen naast rust, eenvoud, terughoudendheid en verfijning een grote rol. Onderwerp, techniek en fotografie sluiten naadloos op elkaar aan en versterken elkaar. Het zijn intense, geconcentreerde, bijna sobere beelden met een bijzondere toon en contrast, die een sterke verdieping in het kijken vragen. Los van het persoonlijke en het anekdotische ontstaat er een nieuwe entiteit, een zelfstandig fotografisch beeld. Een beeld dat je uitnodigt verder te kijken dan het onderwerp, verder te kijken dan de esthetiek, het beeld wordt transcendent en daarmee eigen.
Hans Silvius
Contact:
E-Mail:
